Bez tytułu

W lesie najłatwiej odetchnąć z ulgą. Czy to cialo w stanie lotnym wydychane przez drzewa, tak gladko wchodzi w odpowiednio ku temu wyznaczony ludzki uklad, zwany oddechowym? Czy też może to, co ukryte pod czaszką przedstawicieli owego niesfornego gatunku, zwane potocznie w ich świecie „myślami” lub też w przypadku myśli wyjątkowo silnie uciskających przysadkę mózgową- „problemami”, w lesie wyjątkowo szybko wymyka się z nich i przepada gdzieś pomiędzy drzewami? Tak czy inaczej, oddycha im się lżej.

Należy tez zwrócić szczególną uwagę na stosunkowo dlugie, jak na świat stworzeń zdolnych do samodzielnego (bezwolnego czy też kontrolowanego) ruchu, kończyny tylne. Sprawa kończyń przednich nie wymaga tak głębokiej analizy ze względu na jasno określoną swoją funkcję, widoczną zresztą, jak na przyslowiowej dloni, podczas wszelkich wykonywanych przez czlowieka czynności. Zastanawiające, że jeden ze swych członków ( w tym przypadku akurat dwa, jakimi jest para kończyn przednich, potocznie zwana rękoma) potrafią oni wykorzystywać do wszelkich wykonywanych przez siebie czynności, inne natomiast, równie bogato wyposażone w funkcje, aktywnie zaniedbywać czy też nawet (o zgrozo!) zapominać o ich funkcjach, tudzież istnieniu. Wracając jednak do sprawy kończyn biorących swój początek mniej więcej w centralnej części istoty tzw. myślącej, są one niewątpliwie wydłużone. Można więc pokusić się o stwierdzenie, iż owa rozwleklość odnóży czlowieka odpowiedzialna jest za przenoszenie go po podlożu nierównym, porośniętym wszelakim zielem i kwieciem... Solidnie chroni posiadaczy takowych czlonków przed uszkodzeniem wyżej umieszczonych (patrząc z perspektywy pionowej) części ciala. W lesie niewątpliwym atutem istot ludzkich jest również bogate owłosienie ciala, ze szczególnym uwzględnieniem górnych jego partii. Tego rodzaju futro ochrania czaszkę zwierzęcia przed ewentualnymi, tudzież niespodziewanymi, atakami z powietrza (różnorakie szyszki czy orzechy przybierają bowiem ostatnimi czasy, na podobieństwo ludzi, cechy zwane przez nich niecierpliwością czy porywczością...) oraz upodabniają do pozostalej, owo piękne miejsce zamieszkującej, zwierzyny, zagrożenie z ich strony, czyniąc tym samym niewymownie zminimalizowanym. Cech mogących świadczyć o znakomitym przystosowaniu istot ludzkich do życia w lesie, wymienić możnaby jeszcze co najmniej kilka.